Najstarsze ślady osadnictwa na terenach obecnej gminy Gorzyce datują się na X tysiąclecie p.n.e.. Z tego okresu pochodzą znaleziska narzędzi kamiennych w Trześni. W okresie neolitu obszar ten był zamieszkały przez ludność zaliczoną przez archeologów do kultury pucharów lejkowatych. W schyłkowej fazie neolitu i we wczesnej epoce brązu (ok. 1700 - 1300 p.n.e.) pojawiają się przedstawiciele kultury ceramiki sznurowej.
Z późnej epoki brązu (ok. 1300 - 700 p.n.e.) i wczesnej fazy epoki żelaza (700 - 400 p.n.e.) pochodzą znaleziska archeologiczne z Sokolnik, Gorzyc, Wrzaw i Furmanów. Wskazują one na obecność na tym terenie osadnictwa kultury łużyckiej. W okresie wpływów rzymskich obszar między Wisłą i Sanem zamieszkiwała ludność należąca do tzw. kultury przeworskiej. We wczesnym średniowieczu żyły tu zachodniosłowiańskie plemiona Lędzian i Wiślan. Ci drudzy, w pierwszej połowie IX w., utworzyli protopaństwowy organizm plemienny. W drugiej połowie IX w., znalazł się on w strefie wpływu państwa wielkomorawskiego, aby wreszcie w X w. wejść w skład państwa tworzonego przez Mieszka I.Pierwsza wzmianka w dokumentach na temat miejscowości obecnej gminy Gorzyce pochodzi z 1191 r. i dotyczy Sokolnik. Wieś ta wymieniona jest wśród dóbr stanowiących uposażenie kościoła św. Marii w Sandomierzu. Jednak już wcześniej, bo prawdopodobnie w I połowie XII w., powstała pierwsza na tym terenie parafia - Gorzyce. W średniowieczu parafia Gorzyce podlegała administracyjnie kasztelani sandomierskiej. Po śmierci Bolesława Krzywoustego w 1138 r., ziemie te znalazły się w obszarze Dzielnicy Senioralnej, z której 1148 zostały wydzielone jako Księstwo Sandomierskie - dzielnica księcia Henryka, by wreszcie jako Ziemia Sandomierska wejść w skład prowincji Małopolskiej.W tym okresie, położone na trasie szlaków komunikacyjnych: wodnego wiślanego i lądowego z Sandomierza do Przemyśla wzdłuż Sanu szybko się rozwijały. Wzrastała liczba ludności. Powstały kolejne parafie: we Wrzawach (1271 r.) i , Trześni . Po zjednoczeniu ziem polskich przez Władysława Łokietka Gorzyce znalazły się w obrębie województwa sandomierskiego. Według Jana Długosza w "Liber beneficiorum" z 1440 roku parafia Gorzyce posiadała prawo pobierania cła przewozowego, które płacili kupcy udający się traktem z Sandomierza na Ruś. W 1471 r. utworzono województwo lubelskie. Jego granicę stanowiła rzeka San, która w tym czasie (aż do ok. 1680 r.) płynęła pomiędzy Wrzawami i Gorzycami. Dlatego też, część obecnej gminy Gorzyce należała do innego województwa niż same Gorzyce. Po okresie rozwoju okolicy Gorzyc, w XVII w. nadeszły dla jej mieszkańców trudniejsze czasy. W 1606 roku na tym terenie, miał miejsce rokosz Sandomierski przeciwko Zygmuntowi III Wazie, na czele którego stanął Mikołaj Zebrzydowski - wojewoda krakowski.
Najazd szwedzki przyniósł kolejne działania wojenne na terenie obecnej gminy Gorzyce. 30 marca 1656 r. wojska szwedzkie, osaczone przez oddziały polskie i litewskie pod dowództwem Stefana Czarnieckiego, Jerzego Lubomirskiego i Pawła Sapiehy, założyły obóz w widłach Wisły i Sanu, między Gorzycami i Zalesiem. Po kilku dniach walk oddziały króla Karola Gustawa zdołały wyrwać się z okrążenia.
Rok później, w lutym 1657, ta sama okolica została spustoszona przez sojusznika Szwedów, księcia Siedmiogrodu Rakoczego. W wyniku tych walk oraz wcześniejszej zarazy liczba ludności znacznie się obniżyła. Kolejne zniszczenia przyniosła wojna północna.
W sierpniu 1702 r., na polach pod Gorzycami, odbył się zjazd szlachty popierającej Augusta II. W odwecie król szwedzki Karol XII, przeciw któremu skierowana była konfederacja, w 1704 r. spustoszył sandomierszczyznę, a szczególnie teren obrad. W toku dalszych działań wojennych ziemie te zostały też zrabowane przez Kozaków należących do wojsk Augusta II (1707 r.). W wyniku pierwszego rozbioru Polski (1772 r.) obszar obecnej gminy Gorzyce dostał się pod panowanie austriackie.
Podczas wojny 1809 r. na terenie Gorzyc i Wrzaw rozegrała się bitwa pomiędzy wojskami Księstwa Warszawskiego pod dowództwem ks. Józefa Poniatowskiego i korpusem austriackim, dowodzonym przez arcyksięcia Ferdynanda d'Este. 12 i 13 czerwca 1809 r. Polacy, zajmujący pozycje we Wrzawach, odpierali ataki Austriaków, jednak w obliczu znacznej przewagi wroga zostali zmuszeni do wycofania się na prawy brzeg Sanu. W 70-tą rocznicę bitwy, właściciel Wrzaw i weteran Powstania Listopadowego, baron Kalikst Horoch ufundował obelisk upamiętniający to zdarzenie.
W wyniku reformy administracyjnej z 1855 r. interesujący nas teren wszedł w skład powiatu a następnie starostwa (1867 r.) tarnobrzeskiego. W czasie pierwszej wojny światowej kilkakrotne przejście frontu rosyjsko - austriackiego (1914 - 1915) przyniosło znaczne straty dla okolic Gorzyc. W listopadzie 1918 r. jej mieszkańcy brali aktywny udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich i tworzeniu struktur niepodległego państwa polskiego.
W II Rzeczpospolitej obszar obecnej gminy Gorzyce leżał w obrębie województwa lwowskiego i powiatu tarnobrzeskiego. W wyniku zmian podziału administracyjnego powiatu utworzono tu gminę zbiorową z siedzibą w Trześni.
W okresie międzywojennym w ramach budowy Centralnego Okręgu Przemysłowego powstała w Gorzycach prywatna fabryka, której właścicielami byli inżynierowie z Warszawy z zakładów firmy Lillpop - Ram - Lovoenstein, Erazm Mieszczański i Tadeusz Jaroszewski. Fabryka produkowała małe odlewy ze stopów aluminium dla przemysłu lotniczego (m.in. piasty kół do samolotów "Łoś"), naczynia kuchenne i proste narzędzia rolnicze. Fabryka przybrała nazwę "Warszawska Odlewnia Metali Półszlachetnych".
W czasie okupacji hitlerowskiej na terenie gminy Trześń istniały placówki Armii Krajowej, a także oddziały Batalionów Chłopskich i Narodowych Sił Zbrojnych. Najważniejszą akcją AK był atak na posterunek policji we Wrzawach.
W latach powojennych gmina Trześń znajdowała się w granicach administracyjnych województwa rzeszowskiego. Podzielone na 9 gromad: Furmany, Gorzyce, Koćmierzów, Motycze Poduchowne, Sokolniki, Trześń, Wielowieś, Zalesie Gorzyckie, Wrzawy. Istniała nadal fabryka metalurgiczna pod nazwą Zakłady Metalurgiczne Gorzyce, które po uruchomieniu produkcji przerwanej wojną, została wchłonięta przez Państwowe Zakłady Lotnicze w Warszawie. W następnych latach, aż do dziś inspiruje rozwój gminy. Zmiana siedziby gminy z Trześni na Gorzyce nastąpiła w 1972. W roku 1976 Wielowieś została włączona w granice miasta Tarnobrzega. Od 1975 r. gmina pozostawała w granicach województwa tarnobrzeskiego, od 1 stycznia 1999 r. podkarpackiego
TŁUMACZ JĘZYKA MIGOWEGO W URZĘDZIE GMINY
Osoby niesłyszące przy załatwianiu administracyjnych spraw mogą skorzystać z pomocy tłumacza migowego.
Wystarczy zgłosić chęć skorzystania z tej usługi 3 dni przed planowaną wizytą w Urzędzie Gminy osobiście lub korzystając z pomocy osoby trzeciej dzwoniąc pod numer (15) 8362 075, a także wysyłając faks pod numer (15) 8362 209 oraz e-maila na adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.